پیوند فلزی...

پیوند فلزی  (Metallic bonding) در فلزات و آلیاژ ها  دیده می شود. نظریه پیوند فلزی  برای  اولین  بار در سال 1900 توسط  دورود پیشنهاد شد. بر اساس  این نظریه، هنگامی که اتمهای فلزات به منظور تشکیل ماده جامد به یکدیگر    نزدیک می شوند، هر اتم همه الکترون های ظرفیت خود را به اشتراک می گذارد و در نتیجه یون های فلزی و الکترون های  آزاد  به  وجود می آید.  دلیل  اینکه  این  الکترون ها را الکترون ها  آزاد نام گذاشته اند، قابلیت جابجایی  آن ها در تمام حجم ماده است، که با قابلیت جا به جایی اتم های گاز در ظرف قابل مقایسه است. این پیوند، بسیار  شبیه به پیوند های کووالانت است، تنها تفاوت آن با پیوند  اشتراکی این است که الکترون های  آن به  اتم های مجاور تعلق   مدارند، بلکه به  تمامی اتم های موجود در  بلور تعلق  دارد. این الکترون های تراز خارجی  که تمامی فضای  بین یون ها یا اتم ها را پر می کنند، گاز یا ابر الکترونی نامیده می شوند که به طور آزادانه و سریع بین یون ها حرکت می کنند. یون های فلزی را می توان به طور منظم در فضای ابر الکترونی در نظر گرفت. پیوند فلزی ناشی از نیروی جاذبه بین  یون های  مثبت فلزی  و ابر الکترونی  است. پیوند فلزی بر خلاف پیوند اشتراکی، پیوند جهت  دار نیست،  به همین دلیل است که فلزات تمایل  زیادی  برای  تشکیل  شبکه های  فضایی  با متراکم ترین شکل دارند. از نظریه  الکترون آزاد می توان  برای  تشریح  پدیده هایی  چون هدایت  الکتریکی،  عدم شفافیت  در مقابل نور و چکش خواری استفاده کرد.

در پیوند فلزی، جاذبه بین الکترون ها و هسته اتم به وسیله نیروی دافعه بین هسته های اتم موازنه می شود. جدایش  تعادلی  هنگامی  اتفاق می افتد که انرژی کل جفت اتم ها حداقل باشد. فاصله بین اتمی در یک فلز جامد  برابر  قطر  اتمی یا دو برابر شعاع اتمی آن است. حداقل انرژی در شکل انرژی پیوند یا انرژی لازم برای شکستن پیوند است.

پیوند های فلزی غیر جهت دار هستند، یعنی الکترون هایی که اتم ها را با یکدیگر نگه می دارند در یک جای خاص ثابت نیستند. هنگامی که یک فلز خم می شود، اتم ها تلاش می کنند تا ارتباطشان را با یکدیگر تغییر دهند، یعنی به جای اینکه باند شکسته شود، جهت باند تغییر می کند. این امر اجازه می دهد تا فلزات دارای چکش خواری و شکل پذیری باشند و به اشکال مفید تغییر شکل داده شوند.